BAŞKA TÜRLÜ SEVEMEDİK

Doğduk ve hemen bir yarış başladı.

Kendimizi sevdirmek için, onay görmek için, birilerine “yeterli” gelmek için…

Hayatla ilgili çok şey öğretildi bize ama en temelini

unuttular:

Koşulsuz sevilmeyi.

Hesapsız sevmeyi.

Birilerinin bizi sevmesini istedik hep.

Ama o sevgiyi hak edebilmek için içimizden bir şeyler verdik:

Duygularımızdan, ruhumuzdan, bazen de bedenimizden…

Çocukken bile böyleydi.

Anne-babamız bizi sevsin diye onların seveceği çocuklara dönüştük.

İçimizden taşan sesi susturduk, çizdiğimiz resimleri yırttık, sevdiğimiz renkten vazgeçtik.

Yeter ki onlar bizi onaylasın.

Sonra büyüdük…

Ama mesele büyümek değilmiş, mesele şekil değiştirmekmiş.

Öğretmenimizin gözüne girmek için daha sessiz olduk.

Arkadaş grubuna uyum sağlamak için farklı giyindik.

İşe başladık… Patron memnun olsun, işten çıkmayalım diye 

İlişkilerimizde bile bizden çok, karşımızdakine yatırım yaptık.

“Ben böyleyim” diyemedik.

Çünkü sevilmek istedik.

Çünkü başka türlüsünü bilmiyorduk.

Çünkü başka türlü sevemedik.

Yalnız kalmaktan korktuk.

“Ya beni sevmezlerse?” korkusuyla kendimiz olmaktan vazgeçtik.

Sevgiye ulaşabilmek için defalarca kendimize ihanet ettik.

Zamanla bir bakmışsın… Neyi sevdiğini, neye inanmak istediğini, hatta kim olduğunu bile unutmuşsun.

Birileri için şekil değiştire değiştire, aynaya baktığında kendini tanıyamaz olmuşsun.

Bu sevgiler…

Görünürde hep tatlı, hep sıcak. Ama içinde tüketen bir açlık var.

Her seferinde daha fazlasını istiyor senden.

Ve sen… her seferinde biraz daha eksiliyorsun.

Küçükken anlamazsın. Sanırsın ki seni sevmeleri yeter.

Ama büyüyünce anlarsın: 

O sevgi ruhunu doyurmuyor. Tam tersine içini kemiriyor.

Artık yoruldum. Sevilmek uğruna kendimden vazgeçmekten, Olmadığım biri gibi davranmaktan, Yalnız kalmamak uğruna kendime ihanet etmekten…

Yoruldum.

Şimdi artık biri beni sevsin diye değil,

Ben kendimi sevdiğim için var olmak istiyorum.

Çünkü kendinle barışmadan,

Kendin gibi olmadan, Gerçekten sevilmek mümkün değil.

    Ve şimdi bir şey soruyorum kendime, sessizce:

Sevilmek için kendim olmaktan vazgeçtim.

Peki… Beni gerçekten seven oldu mu?